Waarom ik dit aandenken aan mijn jeugd weggooide? Ik probeer al enkele weken duurzamer en evenwichter te leven. Ik wil minder ballast meeslepen in mijn leven. Ik wil in balans leven met de natuur: dus geen vlees meer eten en minder of geen zuivel. Een bovenal wil ik meer rust in mijn hoofd. Daarom lees ik al enkele weken van alles over minimalisme en gezond leven.
Gisteren las ik het boek 'Vaarwel spullen' uit van Fumio Sasaki. Een mooi boek voor een beginnend minimalist. Lekker geschreven vol met praktische overwegingen, en mooie inzichten. Een aanrader! Hij eindigt zijn boek met een citaat van de dichter Rūmī: "Maar ik doe nu mijn mond dicht, in de hoop dat jij de jouwe opendoet." Tijd om mijn mond open te doen. Verder te ontspullen. En verslag te doen van deze ingewikkelde reis.
Schoentjes
Het voelt fantastisch. Net of we nu door de vliering heen de sterren kunnen zien. Ik slaap er ook stukken rustiger door. Wetende dat we daar niet elke drie maanden weer moeten gaan schuiven met de troep.
Op deze zolder kwam ik ook mijn schoenen tegen. Hoe vaak ik deze al niet verplaatst heb. Er zat maar een ding op: een mooie foto van ze maken en ze daarna wegdoen. Een zwaar moment, maar de opluchting die ik nu voel is groot. Ik geloof dat het hek van de dam is. En zal morgen eens gaan praten met mijn moeder over al die zaken uit het verleden die in ons huis rondhangen. Zoals een grote Friese staartklok van mijn opa en oma of enkele medailles en andere zaken. Op naar minder spullen. Op naar een bewuster leven. Op naar een duurzaam leven.
De zolderkamer en de vliering zijn de afgelopen weken heel wat lichter geworden. Alles wat we al geruime tijd niet meer gebruikten hebben we weggedaan. Voor het merendeel van de spullen ging dit makkelijk. Het was namelijk bovenal echt troep. Van enkele zaken hebben we foto's gemaakt (oude brieven), een paar zaken hebben we verkocht op Marktplaats. Maar het merendeel kon gewoon weg.
Het voelt fantastisch. Net of we nu door de vliering heen de sterren kunnen zien. Ik slaap er ook stukken rustiger door. Wetende dat we daar niet elke drie maanden weer moeten gaan schuiven met de troep.
Op deze zolder kwam ik ook mijn schoenen tegen. Hoe vaak ik deze al niet verplaatst heb. Er zat maar een ding op: een mooie foto van ze maken en ze daarna wegdoen. Een zwaar moment, maar de opluchting die ik nu voel is groot. Ik geloof dat het hek van de dam is. En zal morgen eens gaan praten met mijn moeder over al die zaken uit het verleden die in ons huis rondhangen. Zoals een grote Friese staartklok van mijn opa en oma of enkele medailles en andere zaken. Op naar minder spullen. Op naar een bewuster leven. Op naar een duurzaam leven.
Reacties
Een reactie posten