Vallen en weer opstaan!

Zeven jaar geleden schreef ik voor het laatst een blog. Zeven jaar.. het lijkt een eeuwigheid voor mij. Het leven heeft ons ondertussen flink bij ons nekvel gegrepen en meerdere keren door elkaar geschud. Maar: we staan nog en ademen vrijuit. 

Tijd om deze blog op te pakken en het onderwerp te verbreden. Want streng aflossen is leuk, maar gezond en duurzaam leven is leuker. Daarbij aflossen alleen voelt lekker, maar tegelijkertijd de troep uit je leven wegdragen werkt kalmerend. En bovenal: focussen op de mensen in je leven, en niet de spullen, werkt bevrijdend. Lopen jullie weer verder met mij mee?

De misère in vogelvlucht

Er ging best wat mis de afgelopen zeven jaar: mijn hart besloot ziek te worden, emotionele chaos op mijn werk, teveel zorgen om onze kinderen, en daarbij: verwaarlozing van onze eigen normen en waarden door de drukte om ons heen en in onze hoofden. Korter kan ik het niet samenvatten! Laat me vast uitweiden over mijn hartverzakking...

Veel te jong aan de hartbewaking

Zeven jaar geleden lag ik opeens aan de hartbewaking. Van een jonge vader (oké, 35 is niet al te jong) werd ik een hartpatiënt. Opeens veranderde mijn, of beter, onze wereld compleet. Daar lig je dan: naast een 80jarige die vier keer binnen een uur gereanimeerd wordt. Naast een man die je opa had kunnen zijn. En op mijn tweede kamer heel toevallig: naast de buurman van je schoonmoeder. En in een kamer verderop lag de oom van een vriend van me. In volgende blogs  neem ik verder mee in wat er mis ging met me en vertel ik over de soms hilarische en soms dieptrieste situaties waar je in kunt belanden wanneer je leeftijd niet bij je ziekte past.

Wat ik ondertussen leerde?

Ondertussen leerde ik veel. Meestal door te vallen, soms door puur geluk en soms door een goed boek. Ik leerde over bewuster leven, over ontspullen of minimaliseren, over focussen op je lichaam en op de natuur. Ik proefde aan meer groente eten, maar verdwaalde toen weer in de vleesschappen. Kortom: ik was heel menselijk bezig aan een soort slingerpadje naar een duurzamer leven. In al die zeven jaar was ik mij hier soms bewust van, maar meestal deed ik maar wat. En daardoor maakte ik veel stomme keuzes en een paar goede. En het gekke was: pas toen ik weer ziek werd drong het tot me door. Door mijn Covidmalaise kon ik helder allen zijpaden zien, en de hoofdweg die er wel degelijk liep.

De hoofdweg: duurzamer eten, uitgeven, en ontspullen

Al die tijd wenste ik maar een ding: meer vrijheid en minder gedoe. Dat was de hoofdweg. Alleen mijn probleem was dat ik de zijpadjes telkens te fanatiek inliep waardoor ik de hoofdweg niet meer terugvond. Ik verloor mezelf in details zonder de rode draad vast te houden. Aflossen past daar heel goed in. Gezonder eten ook. Maar wanneer je focust op een van de twee dan gaan ze ten koste van elkaar. Want gezonder eten daar kun je best los op gaan, net zoals op aflossen. Aan de ene kant was het prettig om mijn menselijkheid te zijn, maar het was veel onprettiger om mijn inconsequenties zien. Hoe kon ik zo stom zijn? Goede vraag. Mijn antwoord voorlopig: druk, druk, druk met alles wat niet heel erg belangrijk was. 

En nu?

Nu ga ik dit alles van mij afschrijven: eerlijk naar mezelf en naar jullie. Kom maar op en lees maar mee. Wie weet waar dit heen gaat. Zolang ik maar op de hoofdweg weet te blijven!