Een tophypotheek: niet normaal
Ooit sloten wij een tophypotheek af. Waarom? Tja, je bent jong en je wilt
wat. Echt waar: we zijn er gewoon ingetuind. 2019 was het en iedereen om ons
heen kocht een huis. De financiële crisis was net begonnen en we hadden gewoon
nog een paar jaar moeten wachten met kopen. Maar hoofdzakelijk realiseerden we
ons toch niet goed wat een hypotheek was. Zowel de makelaar, als onze financiële
adviseur, en velen om ons heen, vonden het heel normaal dat we een maximale
hypotheek namen. Maar was dat wel zo?
Nee, natuurlijk niet. Wat heb je eraan dat je keihard moet werken om te
kunnen wonen. Wat heb je aan meer ruimte: behalve om meer spullen op te bergen
(die je koopt omdat ze zo goedkoop zijn)? Wat heb je aan een schuld van bijna
400.000 euro die je niet aflost? Persoonlijk hadden wij er na een paar jaar
niet zoveel meer aan zoals je merkt aan de manier waarop ik dit
opschrijf.
Groot, groter, grootst
Natuurlijk, het duurde bij ons enkele jaren voordat we doorhadden dat dit
niet de juiste keuze was. Wanneer ik dit hard op zeg, zijn er genoeg vrienden
die het niet met me eens zijn. En dat is prima: want het is vooral niet meer onze
keuze. Na de eerste huisaankoopgolf en de babygolf ging het in onze
vriendenkring over de uitbouwgolf. Nu moet ik je zeggen: daar waren wij ook
bijna in mee gegaan. Want meer ruimte (voor: nog meer spullen) en bovenal een
waardestijging van je huis. Maar dus ook meer hypotheek. En daar haakte het bij
ons allebei. We vonden het heerlijk om te dromen over die grote keuken en dat
kookeiland. En dan ook maar de vloer eruit en alles isoleren. Ow, en een
sedumdak. Voor we het wisten hadden we een offerte van 70.000 euro liggen.
Gekkigheid natuurlijk. Voor een paar extra metertjes. Natuurlijk: over 10
jaar heb je het eruit en ben je spekkoper. Maar over 10 jaar zijn we ook 10
jaar van ons leven kwijt: en wij zijn nu al gelukkig met de ruimte die we
hebben. Dus wat deden we?
Helaas aannemer
We stelden de aannemer teleur en sliepen opeens weer goed. Maar de stap
daarna was het grootst. Want nu we de extra ruimte niet ging creëren: hoe
konden we dan toch ruimer wonen? Het antwoord bleek heel eenvoudig. We begonnen
met opruimen. Je wilt niet weten hoeveel vuilniszakken met Chinese troep ik
afgevoerd heb. Hele kast brachten we naar kringloopwinkels. En nog steeds gaat
dit door en door en door. Daarover in volgende blogs meer. De kern van dit
verhaal is: kies je eigen weg. Loop niet mee met de massa. Stel jezelf de
vraag: waarvan word je echt gelukkig? Van krom liggen voor een paar m2 of van
tijd met je familie en vrienden? Van ruimte in je hoofd (want dat doet een
opgeruimd huis met je) of van ruimte om in te ijsberen over je tophypotheek. Wij
weten het inmiddels wel. Jij?
Helemaal mee eens! Steeds meer spullen of steeds grotere auto of grotere woning daar word je niet gelukkiger van. Wij leven al jaren met een bescheiden hypotheek. En weinig spullen.
BeantwoordenVerwijderen